ผมเป็นหมอเด็กอยู่ที่จุฬา ไปเรียนต่อที่อเมริกามาเรื่องรักษามะเร็งเด็ก

ผมเป็นหมอเด็กอยู่ที่จุฬา

ไปเรียนต่อที่อเมริกามาเรื่องรักษามะเร็งเด็ก

กลับมาก็ตั้งหน้าตั้งตารักษาเลย

เต็มที่มาก อยากให้เค้าหาย

แต่เต็มที่แค่ไหน ก็ไปได้แค่ตามสถิติแหละ

หายขาดแค่ 55%

คนไหนกลับมาเป็นซ้ำ

โดยสถิติคือ ไม่มีใครรอดเลย

ไม่ว่าจะที่จอห์น ฮอปกินส์ หรือที่จุฬาลงกรณ์

.

อยู่มาวันนึง

หลังจากรักษาไปเต็มที่แล้วเด็กไม่รอด

คุณแม่ก็พูดขึ้นมาว่า

ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่พาเค้ามา รพ.หรอก พาเค้าไปเที่ยวทะเลดีกว่า

ผมสะท้อนใจมาก

ผมรู้นะ ว่าเค้าไม่มีทางรอดอยู่แล้ว

แต่ก็ยังต้องเอาเค้ามาอยู่ใน รพ

มานอนทุกข์ทรมาน ให้เคโม

ก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นให้เราเริ่มคุยกับเด็กอย่างจริงจัง

ว่าอะไรคือสิ่งที่เค้าอยากทำกันแน่

กรณีที่รู้แน่ๆ ว่าไปต่อก็ไม่รอด

ผมก็บอกแม่เลย

ไปเลย ทะเล ภูเขา ไปได้หมด ไม่ต้องมาอยู่ในโรงบาล

แม่กลัวอะไร กลัวติดเชื้อ บอกผม

เอายาไป ไม่ต้องห่วง

ไปใช้ชีวิตให้มีความสุข

.

สิ่งที่ได้กลับมาหลังจากเด็กตายก็เปลี่ยนไป

ก่อนนี้ พอลูกตาย

แม่จะไม่อยากกลับมาที่ รพ.อีก

ที่นี่มันไม่เป็นมงคล มันเอาชีวิตลูกเค้าไป ชีวิตนี้จะไม่กลับมาเจอหมอคนนี้อีกแล้ว

แต่พอเราเปลี่ยนวิธี

กลายเป็นเค้ากลับมาขอบคุณ

มีคุณแม่คนหนึ่งถึงกับกลับมาปรึกษา หลังจากลูกตายไปหลายปีแล้ว

คราวนี้คุณยายเด็ก ก้อคือคุณแม่ของเค้าเองเป็นมะเร็ง

ยายอยากจะตายที่บ้าน

หมอแนะนำหน่อยได้มั้ย

.

ผมเป็นหมอเด็ก

เด็กกับคนแก่ไม่เหมือนกัน

เด็กมีความฝันมากมาย มีโลกกว้างที่ยังไม่เคยเจอ

เราไปทำให้ฝันเค้าเป็นจริง

เค้าได้จากไปอย่างมีความสุข

แล้วคนแก่ล่ะ

ผมก็ลองไปคุยดู

ถึงได้พบว่าคนแก่ส่วนมาก

บรรลุภารกิจชีวิตตัวเองไปหมดแล้ว

เลี้ยงลูกโตแล้ว

ทำสิ่งที่อยากทำก็ครบแล้ว

ไม่มีที่ไหนในโลกที่อยากไปอีก

เค้าแค่อยากอยู่กับลูกหลาน ไม่อยากไปนอนเหงาๆ ใน รพ.

แต่ก็ไม่อยากเจ็บปวดทรมาน

เอ๊ะ.. มันก็ไม่ยากนี่นา

.

ก็เป็นจุดเริ่มต้นของเยือนเย็น

เราก็เป็นเหมือนที่ปรึกษาให้เค้าคลายกังวล

มาคุยกันแม่อยากได้อะไร อยากจากไปแบบไหน

ลูกๆ กังวลอะไร พ่อล่ะกังวลอะไร

เราไปช่วยจูนให้คนในบ้านมองเห็นความต้องการของคนที่กำลังจะตาย

เพราะเจ้าของชีวิตต่างหากที่สำคัญที่สุด

ถ้าเค้าเองไม่อยากยื้อแล้ว

ลูกๆ จะเอาความต้องการของตัวเองที่อยากให้แม่อยู่นานขึ้นอีกซักอาทิตย์ อีกซักเดือน มาเป็นหลักแทนเหรอ

.

ถ้าตกลงใจกันได้

เรื่องดูแลอื่นๆ ถ้ากังวลเราจะช่วย

เหนื่อยขึ้น จะเพิ่มยาได้มั้ย

ออกซิเจนประมาณนี้ ต้องทำไรมั้ย

มีไข้ ทำไงดี

ทำแผลไม่ถูก เราส่งพยาบาลไปช่วย

แล้วก็ให้ลูกไปเอายาแทนที่ รพ.

ลดการเอาคนไข้ไป รพ.ให้น้อยที่สุดตามความต้องการของเค้าเอง

มีปัญหาเราไปดูให้ที่บ้าน

ก็เหมือนมีเพื่อนเป็นหมอเพิ่มมาอีกคนให้คอยถามได้

แต่ทำไมจะต้องเป็นคนที่มีเพื่อนเป็นหมอเท่านั้นเหรอถึงจะได้สิทธินี้

ทำไมชาวบ้านทั่วไปไม่มีสิทธิล่ะ

.

จริงๆ ผมเคยคิดว่าจะทำคนเดียวเลย

แต่ปรึกษาผู้ใหญ่แล้วท่านบอกว่า

ไม่ได้หมอ.. ทำแบบนั้นไม่ยั่งยืน

ก็เลยตั้งเป็นวิสาหกิจชุมชน

ก็คือรับเงินแต่ไม่หาผลประโยชน์

ตอนนี้ก็มีเจ้าหน้าที่อยู่เกือบๆ สิบคน

เป็นพยาบาล 3 คน

ตอบไลน์ 24 ชั่วโมง

ปีนึงคนไข้สะสมสูงสุด 450 คน

มีหมอเป็นผมคนเดียวก็ยังดูไหวนะ

.

ผมคิดว่าทำแบบนี้มัน win win win นะ

คนไข้ (ที่ไม่อยากยื้อชีวิตแล้ว) ก็ไม่ต้องเหนื่อยมา รพ.

หมอใน รพ.ก้อลดภาระ

ระบบสุขภาพก้อลดรายจ่าย

ใครอยากจะทำแบบนี้บ้างก็มาก้อปไปเลย

หรือจะมาทำด้วยกันก้อได้

โมเดลนี้ผมทำมาแล้ว

บอกได้ว่าต้นทุนต่อรายประมาณ 7,000 บาท

ใครมีกำลังจ่ายก็จ่าย ไม่มีจะช่วยน้อยกว่านี้ก็ได้

.

ผมเก็บสถิตินะ ตั้งแต่ทำมา

ในร้อยคน จะสมปรารถนาได้ตายที่บ้านจริงๆ ประมาณ 70 คน

มันก้อมีบ้างแหละ ที่ถึงวันท้ายๆ แล้ว

ลูกทำใจไม่ได้

หรือมีญาติที่เพิ่งได้มาเยี่ยม มาคะยั้นคะยอให้เอาไป รพ.

แต่โดยรวม ผมก็ถือว่า

เราได้ช่วยคนไข้ให้ไปสบายที่บ้านได้ไม่น้อย

.

ขอบพระคุณ อ.อิศรางค์ ที่มาแบ่งปันค่ะ

#Deathfest2025 Day2
#เยือนเย็นวิสาหกิจเพื่อสังคม
#palliativecare
#การดูแลแบบประคับประคอง
#ดูแลที่บ้าน