แม่ปราณี อยู่สบายตายสงบ ในวัย 82 ปี
อยู่ดี ตายสงบ @82 ปี ขอบคุณคุณนิล และครอบครัวทุกท่านที่ได้แบ่งปันแบ่งปันประสบการณ์การดูแลประคับประคองคุณแม่ปราณี เมื่อวันอังคารที่ 20 เมษายน 2567
.
ปีนี้แม่ปราณีอายุ 82 ปี ดูภายนอกเหมือนผู้สูงอายุปกติทั่วไป อารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส เป็นคนที่ใครได้คุยด้วยก็บอกเสมอว่า “คุณแม่น่ารัก” ในปี 2563 แม่เดินออกไปซื้อข้าวแล้วหลงทางกลับบ้านไม่ถูก โชคดีมีบุญเจอคนขับแท๊กซี่ที่ฟังประกาศจาก จส.100 แล้วจำได้พากลับมาส่งบ้านปลอดภัย จึงพบว่าแม่เริ่มมีสมองเสื่อม
.
แม่ปราณีไม่มีโรคประจำตัวอื่นเลยนอกจากภาวะสมองเสื่อม คุณหมออายุรกรรม รพ.ศิริราชปิยมหาราชการุณย์ ให้กินยาประคับประคองอาการเท่าที่จำเป็น ไปตรวจภาวะกับคุณหมอทุกๆ 3-4 เดือน สิ่งเดียวที่ลูกเป็นห่วง คือบางวัน บางคืน จู่ ๆ แม่ก็ลืมว่าตัวเองอยู่ที่ไหน? อยากจะกลับไปบ้านไปหาพ่อแม่พี่น้องที่แม่รัก… ถามแม่ว่าจะออกไปไหน แม่ก็จะบอกว่า “กลับบ้าน” ลูกๆได้แต่ผลัดกันเฝ้าดูเฝ้าระวัง ไม่ให้แม่ออกนอกบ้านคนเดียว ผลัดกันพาแม่ไปเดินสวนหลวง ร.๙ ไปทานข้าว หม่ำขนม ไปเสริมสวย ไปถ่ายรูปด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
.
จนกระทั่ง…วันที่ 24 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมาแม่เริ่มนอนหลับยาว.ยาว….
“นอนต่อ…นอนต่อ…” แม่บอก…แม่หลับตานอน….
“ไม่ไป…ไปมาแล้ว…นอนต่อ..นอนต่อ…” แม่หลับตาพูดย้ำๆเวลาลูกคะยั้นคะยอปลุกชวนไปเดินสวนหลวงกัน…
“ไม่กิน…กินแล้วขึ้นมานอนต่อ..” แม่เริ่มหงุดหงิด หลับตาพูดย้ำๆว่าไม่กิน…
“นอนต่อ…นอนต่อ…” แม่นอนจริง ๆ จัง ๆ ติดต่อกันหลายวันแล้ว
.
วันอาทิตย์ที่ 3 มีนาคม 2567 คุณหมออิศรางค์กรุณาเข้ามาเยี่ยมแม่ มาเจาะเลือดให้ที่บ้าน มาฟังเสียงหัวใจ
วันนั้นแม่ยอมลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตารอคุณหมอมา ก็ยังลุกขึ้นนั่งยิ้มให้คุณหมอกับน้องพยาบาล บอกว่า “ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร นอนต่อ.นอนต่อ..”
ผลเลือดก็ปกติดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
“ทำตามความประสงค์ของคุณแม่ ก็ดีครับ”…คุณหมอให้กำลังใจลูกๆที่เริ่มกระวนกระวาย
.
“แม่เหนื่อยแล้ว” แม่บอกลูกนิลในฝันตอนเช้าวันอังคารที่ 5 มีนาคม 2567 ใจหาย ไม่กล้าบอกน้อง ไม่อยากให้หมดกำลังใจ…จน 13 มีนาคม 2567 ถึงกล้าส่งบันทึกจากฝันบอกคุณหมอกับน้องๆ แม่ก็นอนหลับยาวมาสิบกว่าวันแล้ว…
.
“ขอบคุณมากครับที่แบ่งปันบันทึก ดีมากเลยที่เขียนไว้ ขอเป็นกำลังใจให้ลูกๆทั้งสามท่าน”
“คุณแม่เป็นคนที่อบอุ่นมากเลยนะคะ ตอนนี้ท่านควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนอย่างเดิม ร่างกายก็ค่อยๆเสื่อมลง
ถ้าคุณแม่จะเปลี่ยนสถานะใหม่ย้ายจากร่างกายที่เสื่อมถอยมาอยู่ในใจเรา ท่านก็จะไม่เหนื่อย”
คุณหมออิศรางค์กับคุณพยาบาลให้กำลังใจพวกเรา
.
ลูก ๆ ได้แต่ตั้งใจช่วยกันพยาบาลดูแลกายแม่ให้สะอาด ระวังไม่ให้ติดเชื้อ ไม่ให้มีแผลกดทับ พยายามรักษาใจแม่ให้สงบ ไม่ขัดใจให้หงุดหงิด ให้แม่หลับสบาย.สบาย ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลไปนอนระโยงระยางอย่างที่แม่ต้องการ…
14 มีนาคม 2567…ไปทำบุญกราบพระพุทธศรีอริยเมตไตรย์ที่วัดญานสังวราราม
15 มีนาคม 2567…นำยาประคับประคองภาวะสมองเสื่อมของแม่ที่ไม่ได้เปิดกินเลยพร้อมเครื่องสังฆทานไปถวายพระที่วัดบวรนิเวศวิหาร กลับมาบอกแม่ว่า “หนูเอายาแม่ไปทำบุญแล้วน๊าาา”
แม่นอน…ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบโต้
.
วันอังคารที่ 19 มีนาคม 2567 ลูกชายของแม่รีบมาดูแลแม่แล้วออกไปทำงานแต่เช้า
ลูกสาวมาเฝ้า…สังเกตว่าแม่หายใจทางปากบ่อยขึ้น กระสับกระส่ายมาก ไม่เหมือนทุกวัน…
ตกเย็น ปรึกษาคุณหมอขอหยดมอร์ฟีนหยดเล็กๆ หวังช่วยให้แม่เหนื่อยน้อยลง
ลูกจับมือแม่สวดมนต์บทพาหุงมหากา ชัยมงคลคาถา…
แม่จ๋า..เทพเทวดาคุ้มครองแม่อยู่นะ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวล หลับสบายๆ…
น้องชายกลับมาแล้ว…เราสามคนช่วยกันกล่อมแม่ให้หลับสบาย ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว หลับสบาย…หลับสบาย
.
ก่อนทุ่ม…แม่ก็หลับสบายไปจริงๆ…
ลูกกราบลาแม่ที่รัก… น้ำตานองหน้า…แต่ลูกก็เข้าใจว่าแม่เหนื่อยแล้ว อยากหลับสบายตลอดไป…
ลูกน้อมกราบขอบพระคุณแม่ที่มอบชีวิตที่ดีให้ลูกๆทุกคน
กายสังขารของแม่ไปเป็นอาจารย์ใหญ่เพื่อการศึกษาที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ แต่จิตของแม่ยังอยู่ในใจลูกๆตลอดไป
ลูกมีป๊าม๊าในชีวิตลูก..ตลอดไป
.
สิ่งที่ได้เรียนรู้อันสำคัญยิ่งจากการดูแลแม่ ก็คือ การรักษาจิต รักษากาย ให้อยู่ดีมีความสงบตั้งแต่ตอนนี้เลยค่ะ แม่เป็นผู้ป่วยภาวะสมองเสื่อมที่ไม่ก้าวร้าวก็ด้วยพื้นฐานจิตใจที่ดีมาตั้งแต่เล็ก เราแทบไม่เคยเห็นแม่โมโห บันดาลโทสะกับใครแรงๆ ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่ขี้หงุดหงิด ไม่อิจฉาริษยา ไม่อยากได้อยากมี ไม่ร่ำร้อง ไม่เปรียบเทียบอะไรกับใคร แม่กินง่าย อยู่ง่าย พอใจในชีวิตของตัวเอง เชื่อว่าการใช้ชีวิตเรียบง่ายธรรมดาแบบนี้เอง เป็นเหตุปัจจัยสำคัญที่ทำให้แม่… อยู่ดี ตายสงบในบ้านกับลูกๆ
.
ลูกๆทุกคนขอน้อมขอบพระคุณคุณหมอ ศ.ดร.นพ.อิศรางค์ นุชประยูร กับทีมพยาบาล “เยือนเย็นวิสาหกิจเพื่อสังคม” ที่แนะนำวิถีชีวาภิบาล และเป็นกำลังใจให้พวกเราดูแลแม่ได้ “อยู่สบาย ตายสงบที่บ้าน” เป็นอย่างสูงค่ะ 